Dat was het dan....

English below...

Lieve mensen,

Mijn vorige blog begon met ‘Dat liep helaas allemaal wat anders dan gepland...’. Ik denk dat ik dat gerust weer als eerste zin kan gebruiken, want de afgelopen weken waren heel erg anders dan gepland. Zoals de meeste van jullie inmiddels waarschijnlijk wel meegekregen hebben ben ik inmiddels weer in Nederland. Toch leek het me goed om deze reisblog toch nog even af te sluiten met mijn laatste ervaringen.

Zoals ik schreef in mijn vorige blog ben ik vorige week maandag naar Port Elizabeth gevlogen. Op dat moment had het coronavirus in Nederland serieuze vormen aangenomen, maar in Zuid-Afrika was er nog weinig aan de hand. Op zondag had de Zuid-Afrikaanse president wel de eerste maatregelen afgekondigd, en met weinig besmettingen leek dat mooi op tijd. Ik heb er daarom totaal niet over nagedacht dat ik wellicht naar Nederland moest gaan, daar was het immers allemaal veel erger. Op het vliegveld was er overal handsanitizer, maar mensen hielden totaal geen afstand. Vanuit het vliegtuig zag ik Kaap de Goede Hoop waar ik door mijn ziek zijn helaas niet heen was geweest.

Toen ik aankwam in PE (Port Elizabeth) zou ik opgehaald worden door mensen van YWAM PE. Toen ik uit de bagagehal kwam zag ik nergens een bordje met mijn naam o.i.d. en ik besefte me dat ik vergeten was een telefoonnummer te vragen. Terwijl ik dat probeerde uit te zoeken kwamen er gelukkig twee meiden naar me toegelopen die kwamen vragen hoe ik heette. Dat bleken stafleden van YWAM PE te zijn. Gelukkig! Dat viel weer mee. Ze namen me mee en we werden naar een groot huis gereden en na de sleutel van de overbuurvrouw te hebben gekregen gingen we naar binnen. Ik was enigszins verbaasd want het was een volledig leeg huis en de meiden vertelden me dat ze zelf ergens anders woonden, maar dat ik hier zou gaan verblijven. Wel zouden ze twee nachtjes komen logeren zodat ik niet gelijk alleen zou zijn. Er was veel onduidelijkheid over mijn bezoek en ik was een beetje verbaasd door dit alles, want ik had wel echt iets anders verwacht dan dit. Ik ging met ze mee om hun spullen te halen. Eerst gingen we langs het huis van Lindani en Nombuso, de leiders van YWAM PE. Lindani, die ons les heeft gegeven tijdens onze DTS in Malawi was er niet, maar dat had hij al aangekondigd. Nombuso, was er wel. In gesprek met haar werd me ook duidelijk dat door Corona er waarschijnlijk de komende tijd maar weinig gedaan zou gaan worden, maar dat ze wel als gemeenschap bij elkaar zouden blijven komen in het huis waar ik verbleef. Ook konden de andere meiden niet langer dan twee/drie nachten bij mij blijven omdat ze dan zouden moeten betalen. Ok, dacht ik, logisch dat niet alles door kan gaan, wel naar om alleen in dat huis te zijn, maar laten we zien wat God hierdoorheen kan doen. We haalden de spullen van de andere twee meiden en gingen terug naar het huis. Na boodschappen te hebben gedaan kwam de overbuurvrouw super lief helpen met allerlei extra spullen om in het huis te zetten. Ook legde ze ons uit welke deuren wel en niet open te maken en dat het huis aan alle kanten alarmsystemen en sensors had die er op moesten als je ’s nachts gaat slapen, maar hoe dat alarm er dan afging wist ze niet. Ook als je wegging moest te er een alarm opzetten. Nou dat maakte mij enorm nerveus, zoveel alarmen waar iets mis mee kon gaan en ik zou daar dan verantwoordelijk voor zijn. :O ’s Avonds aten we samen en keken we een film. De volgende dag sliepen we uit en kletsten we over verschillende dingen. Tussendoor deelden we onze getuigenissen van hoe we Jezus waren gaan volgen en bij YWAM terecht waren gekomen. Door de dag heen kreeg ik steeds meer stukjes info over het huis. Het idee was om van dat huis de nieuwe base te maken, maar dat kon alleen met nieuwe studenten en dat was nu met Corona erg lastig. Ik belde met mijn beide ouders en ik voelde me best wel eenzaam ook al was ik met deze meiden. Ik wist dat ik veel kon leren van Lindani en Nombuso en probeerde dan ook het positieve te zien van weinig ministries door het coronavirus. Als het coronavirus er niet was geweest had ik mezelf waarschijnlijk wel over de verrassing van de onverwachte situatie heen te zetten en er het beste van gemaakt ondanks dat het zo anders was dan verwacht. Maar nu voelde ik me gek omdat alles zo anders was dan verwacht en inmiddels veranderde de corona situatie ook snel. Vanuit Kaapstad kreeg ik bericht dat het hamsteren daar nu ook was begonnen. Vanuit Nederland was het onduidelijk of er een lock-down zou komen of grenzen wellicht dicht zouden gaan. Ineens kwam de vraag weet je zeker dat je niet naar huis wilt komen? Na met iedereen gesproken te hebben en na alle verschillende adviezen draaide mijn hoofd dol. Waarom was ik hier? Wat moest ik doen? Moest ik naar huis gaan? Toen besloot ik mezelf op te sluiten met worshipmuziek en een Bijbel en tijd met God te spenderen. Tijdens deze stille tijd vroeg ik God om te spreken en werd het me duidelijk dat het goed was als ik naar huis zou gaan. Dat voelde raar, want ik was er pas net, maar ook als de juiste keuze. Voor sommigen van jullie klinkt het waarschijnlijk raar om God te vragen, maar ik kan je zeggen dat als je wandelt in wat God zegt dat goed is dat dat zoveel rust geeft. Als Hij had gezegd dat ik moest blijven dan had ik dat gedaan, maar voor nu was dit goed. Ik vertelde mijn ouders en de meiden waarmee ik verbleef dat ik naar huis zou gaan. Daar begon het proces van een terugreis regelen. De volgende ochtend was echt een regelochtend en ik regelde dat ik terug naar Kaapstad kon vliegen. Ik probeerde ook een goede vlucht naar huis te vinden maar dat was een stuk lastiger. Prijzen vlogen de pan uit en de routes waren niet ideaal. Toen ik uiteindelijk iets had geboekt was ik er nog niet gerust op omdat ik geen bevestigingsmail kreeg. Uiteindelijk bleek dit ook mis te zijn gegaan. Inmiddels zochten mijn ouders ook mee. Ik sprak nog even met Nombuso die mij kwam halen om naar het vliegveld te gaan. Ik ben dankbaar hoe ze me op hebben opgevangen en ik begrijp dat het ook voor hen een gekke situatie was. Wellicht kom ik er later nog wel eens terug. Helaas heb ik Lindani niet meer gezien, want die kwam de volgende dag pas terug. Tijdens mijn vlucht naar Kaapstad zag ik de Tafelberg uit het vliegtuig bij zonsondergang! Super mooi! Terwijl ik onderweg was naar Kaapstad vonden mijn ouders de perfecte vlucht en boekte die voor me. Dus toen had ik ineens een ticket voor een directe KLM-vlucht in mijn mail. Dat was echt heel erg fijn.

Terug in Kaapstad werd ik opgehaald door Rika die me weer naar het Africa House bracht. All Nations was inmiddels ook overgegaan op thuis werken en de CPx was afgelast. Twee dagen verder en de situatie was volledig anders dan voor ik wegging. Op donderdag spendeerde ik nog wat tijd met Rika aan het strand van Fishhoek en hadden we nog wat fijne gesprekken. Op vrijdag was mijn laatste dag en ging ik met Cheslyn en Liesl naar het strand van Noordhoek voor een korte wandeling. Dat strand ligt aan de kant van de Atlantische Oceaan en iedereen zei dat het water daar erg koud is. Dat moesten we natuurlijk even testen en dat was echt enorm koud!!!! We liepen een stuk langs de zee en het was echt fijn om nog even wat zon mee te pakken want ineens besefte ik me ook dat het in Nederland nog koud was! ☹ Mijn vlucht was om 0.30 ’s nachts dus ik had met Rika afgesproken om nog naar de Tafelberg te gaan kijken en dat ze me dan vroeg af zou zetten op het vliegveld en dat ik daar wat zou eten. Zo gezegd zo gedaan. We namen de toeristische tolweg langs de kust waar het enorm mistig was en Rika bleef zeggen dat er normaal een heel mooi uitzicht was. Gelukkig trok de mist uiteindelijk wat op en kon ik ook nog wat zien van dat mooie uitzicht! We hadden enorme lol samen en uiteindelijk stonden we voor de Tafelberg! Met een beetje wolken als tafelkleed op de bovenkant, ook gingen we nog naar Signal hill en zagen we de Lionshead heuvel. En omdat er nu bijna geen toeristen waren was het heel rustig en wat is dat mooi zeg! Dat was dan weer even mooi meegenomen! Super mooi om zo op mijn laatste dag toch nog even de toeristische route gedaan te hebben en hele mooie uitzichten te hebben gezien. Op het vliegveld aangekomen was ik bizar vroeg maar er stond al een rij, terwijl het inchecken pas een uur later zou beginnen. Ik sloot me aan in de rij en kletste wat met de andere Nederlanders om me heen. Ondertussen werd de rij steeds langer en vooral ook de rij met mensen die tickets wilden omboeken was enorm. Wat was ik blij dat ik al een ticket had! Wat me enorm verbaasde was dat mensen nog steeds totaal geen afstand hielden. Ik vond gelukkig een rustig plekje toen ik eenmaal ingecheckt was en alles verliep verder prima. Na ruim 11 uur vliegen was ik weer in Nederland waar ik opgehaald werd door mijn ouders.

Zo kwam er ineens een onverwacht einde aan mijn reis en het is totaal onduidelijk wanneer ik eventueel weer naar Afrika zou kunnen. Wat ik dan wel mooi vind om te merken is dat God de afgelopen maanden al aan mijn hart had gewerkt dat ik van het idee tot augustus in Nederland al dacht dat ik wellicht wel weer wat langer zou blijven.

Zoals ik al schreef op Facebook is het gek om terug te zijn. Gek om vrienden niet makkelijk te kunnen opzoeken en zeker niet te mogen knuffelen (en jullie weten wat een knuffelmens ik ben). Gek om niet te weten hoe nu verder. De bizarste cultuurshock tot nu toe denk ik. Ik was nog aan het verwerken dat ik van Malawi naar Zuid-Afrika over was gegaan en ik was nog totaal niet voorbereid op thuis, maar het is nu niet anders. Het is fijn om in deze gekke situatie met familie te kunnen zijn, maar ik mis mijn vrienden wel. Na 9 maanden omringt te zijn door christelijke gemeenschappen met dagelijkse Bijbeloverdenkingen en gezamenlijke gebeden is het gek om nu ineens weer bij mijn ouders thuis te zitten. We gaan er gewoon wat van maken en hopelijk kunnen we dan binnen niet al te lange tijd ook weer samenkomen met iedereen. Als er mensen zijn die het leuk vinden om in de komende tijd te appen/bellen/whatsapp bellen/skypen/etc. laat het even weten! Ook als mensen het leuk vinden om via videobellen samen te bidden/aanbidden laat maar weten!

Ter afsluiting wil ik iedereen heel veel sterkte wensen deze tijd, maar ook plezier en rust in de tijd thuis. Iedereen die (alleen) thuis opgesloten zit, iedereen die zich eenzaam voelt, iedereen die niet meer weet wat hij/zij aan moet met de extra tijd, iedereen die bang is, iedereen die gewoon door moet werken ondanks alles, of in de zorg nog veel harder moet werken… Ik bid dat Gods vreugde jullie kracht mag zijn. In Afrika heb ik nog meer ervaren hoe veel mensen in Nederland zich over de kop aan het werken waren en hoe anders dat in Afrika is. Ik hoop dat als we in deze tijd waarin we stilgezet zijn, we tijd kunnen nemen om te ervaren wat dat met ons doet, wat we ervaren en waardoor. Dat we de goede en nare dingen die wellicht naar boven komen niet weg te duwen, maar aan kijken en er wat mee doen. Dat we vergeven en vergeving ontvangen waar nodig. Dat we eerlijk kunnen toegeven waar we fout zaten, maar ook kunnen vergeven wie ons iets hebben aangedaan. Om op te ruimen waar we eerder niet aan toe kwamen. Niet alleen in onze huizen, maar ook in onze hoofden en harten. Dat we ons weer mogen beseffen waar het eigenlijk allemaal om gaat. Dat we terug mogen gaan naar wat wil ik eigenlijk met mijn leven en bereik ik dat met wat ik nu doe? Zoals de meesten van jullie weten geloof ik dat er een God bestaat die ontzettend veel van ons houdt en een relatie met ons wil. Dat is voor mij een dagelijkse realiteit. En ik denk dat God werkt ten goede in donkere tijden, ook in tijden als deze. En dat Hij zich uitstrekt naar mensen. Dus ik wil je vandaag uitnodigen om Hem een kans te geven om je te raken. Ja, jou persoonlijk! Ik daag je uit om je zorgen bij Hem neer te leggen, je fouten te erkennen en Hem toe te laten in je leven. Vraag Hem om in je leven te komen en zichzelf aan je te kenbaar te maken. Wellicht heb je dat ik het verleden wel eens gedaan, maar ben je God onderweg kwijt geraakt doordat je je eigen weg bent ingeslagen. Wellicht heb je deze stap nooit genomen. God wil een relatie met iedereen en Hij is niet ver weg. Hij is heel dichtbij, ook al ervaren we dat niet altijd zo. Ik bid dat God jou, als lezer van deze blog, zal overweldigen met Zijn liefde, Zijn vreugde en Zijn rust. Dat je Hem mag ervaren als nooit te voren in deze tijd. Dat Hij je hart mag raken en je Hem beter mag leren kennen. Niet door kennis over God op te doen door wat anderen zeggen, maar dat je zelf (nog meer) mag ervaren wie Hij is.

Knuffels uit een veel te koud maar gelukkig zonnig Hilversum en hopelijk tot snel!

Katinka

English: (Google translate, sorry for the bad English)

Dear readers,

My previous blog started with "Unfortunately, things turned out differently than planned ...". I think I can safely use that as the first sentence again, because the past few weeks have been very different than planned. As most of you probably know by now, I am now back in the Netherlands. Still, I thought it would be good to end this travel blog with my latest experiences.

As I wrote in my previous blog, I flew to Port Elizabeth last Monday. At that time, the coronavirus had taken serious forms in the Netherlands, but there was still little going on in South Africa. On Sunday, the South African president had announced the first measures, and with few infections, that seemed timely. I therefore did not think at all that I might have to go to the Netherlands, after all it was much worse there. At the airport there was a hand sanitizer everywhere, but people kept no distance at all. From the plane I saw the Cape of Good Hope where unfortunately I had not been due to my illness.

When I arrived in PE (Port Elizabeth) I would be picked up by people from YWAM PE. When I came out of the baggage hall, I did not see a sign with my name or the like anywhere. and I realized I forgot to ask for a phone number. Fortunately, while I was trying to figure that out, two girls came up to me and asked me what my name was. Those turned out to be the staff members of YWAM PE. Great! That went well. They took me and we went to a big house and after getting the key from the neighbour we went in. I was somewhat surprised because it was a completely empty house and the girls told me that they lived somewhere else themselves, but that I was going to stay here. However, they would stay two nights so that I would not be alone right away. There was a lot of confusion about my visit and I was a bit surprised by all this, because I really expected something different than this. I went with the girls to get their things. First we passed the house of Lindani and Nombuso, the leaders of YWAM PE. Lindani, who taught us during our DTS in Malawi, was not there, but he had already announced that. Nombuso was there. In conversation with her it also became clear to me that due to the coronavirus probably little would be done  in terms of ministries in the coming weeks but that they would continue to gather as a community in the house where I was staying. Also, the other girls could not stay with me longer than two / three nights because they would have to pay. Okay, I thought, it makes sense that not everything can continue, and I don’t really like to be alone in that house, but let's see what God can do through it. We got the other two girls' things and went back to the house. After shopping, the neighbour came to help with all kinds of extra stuff to put in the house. She also explained to us which doors can and cannot be opened and that the house had alarm systems and sensors on all sides that should be on when you go to sleep at night, but she did not know how that alarm can be turned off in the morning. Even if you left you had to set an alarm. Well that made me very nervous, so many alarms and the idea that something could go wrong and I would be responsible for that. ☹ In the evening we ate together and watched a movie. The next day we slept in and chatted about various things. In the meantime, we shared our testimonies of how we started following Jesus and ended up at YWAM. During the day I got more and more pieces of information about the house. The idea was to make that house the new base, but that was only possible with new students and that was now very difficult with the corona virus situation. I called both my parents and I felt quite lonely even though I was with these girls. I knew I could learn a lot from Lindani and Nombuso and therefore tried to see the positive of few ministries due to the corona virus. If the coronavirus wouldn’t be there, I probably would have put myself over the surprise of the unexpected situation and made the best of it despite it being so different than expected. But now I felt crazy because everything was so different than expected and now the corona situation also changed quickly. I received a message from Cape Town that hoarding had started there. It was unclear from the Netherlands whether there would be a lock-down or whether borders would perhaps be closed. Suddenly the question came, are you sure you don't want to come home? After talking to everyone and after all the different advice my head turned mad. Why was I here? What am I supposed to do? Should I go home? Then I decided to lock myself up with worship music and a Bible and spend time with God. During this quiet time, I asked God to speak and it became clear to me that it would be good if I went home. That felt strange, because I had just arrived, but it was also the right choice. It may sound strange to some of you to ask God, but I can tell you that if you walk in what God says is good, it gives you so much peace. If He had told me to stay then I would have done that, but for now this was the right thing. I told my parents and the girls I stayed with that I was going home. There the process of arranging a return journey began. The next morning was really a morning of arranging things and I arranged to fly back to Cape Town. I also tried to find a good flight home, but that was a lot more difficult. Prices skyrocketed and the routes were not ideal. When I finally booked something I was not at all comfortable because I did not receive a confirmation email. In the end this turned out to have gone wrong. Meanwhile my parents also searched. I spoke to Nombuso who came to get me to the airport. I am thankful how they received me and I understand that it was a crazy situation for them too. I may come back later. Unfortunately I have not seen Lindani again, because he came back the next day. During my flight to Cape Town, I saw Table Mountain from the plane at sunset! Super beautiful! While on my way to Cape Town, my parents found the perfect flight and booked it for me. So then suddenly I had a ticket for a direct KLM flight in my mail. That was really very nice! Still thankful for that!

Back in Cape Town I was picked up by Rika who brought me back to the Africa House. All Nations had also switched to working from home and the CPx had been canceled. Two days after I left and the situation was completely different from before I left. On Thursday I spent some time with Rika on the beach of Fishhoek and we had some nice conversations. On Friday was my last day and I went with Cheslyn and Liesl to the beach of Noordhoek for a short walk. That beach is on the side of the Atlantic Ocean and everyone said that the water there is very cold. Of course we had to test that and it was really cold indeed!!!! We walked along the sea and it was really nice to take some sun with me because suddenly I realized that it was still cold in the Netherlands! My flight was at 0.30 am so I agreed with Rika to have a look at Table Mountain and that she would drop me off early at the airport and that I would eat something there. No sooner said than done. We took the tourist toll road along the coast where it was very foggy and Rika kept saying that normally there was a very nice view. Fortunately the fog cleared up a bit and I could also see some of that beautiful view! We had a lot of fun together and we ended up in front of Table Mountain! With some clouds as a tablecloth on top, we also went to Signal hill and saw Lionshead hill. And because there were almost no tourists now, it was very quiet and how beautiful that is! That was a nice bonus! Super nice to have done the tourist route on my last day and to have seen beautiful views. When I arrived at the airport I was very early but there was already a line, while check-in would not start until an hour later. I joined the queue and chatted with the other Dutch people around me. In the meantime the queue was getting longer and especially the queue with people who wanted to rebook tickets was enormous. How glad I was that I already had a ticket! What really surprised me was that people still couldn't keep their distance. Luckily I found a quiet spot once I checked in and everything went fine. After flying for over 11 hours I was back in the Netherlands where I was picked up by my parents.

So suddenly my trip came to an unexpected end and it is completely unclear when I could possibly go to Africa again. What I find a bit funny is that God had already worked on my heart in recent months that from the idea until August in the Netherlands I already thought that I might stay a bit longer.

Like I wrote on Facebook it's weird to be back. Weird to not be able to visit friends easily and certainly not to be able to cuddle (and you know what a cuddle person I am). Weird not to know how to proceed now. I think the most bizarre culture shock so far. I was still processing that I had transferred from Malawi to South Africa and I was not prepared for home at all, but it is no different now. It's nice to be with family in this crazy situation, but I miss my friends. After being surrounded for 9 months by Christian communities with daily Bible reflections and joint prayers, it is crazy to suddenly be back at my parents' house. We are just going to make something of it and hopefully we will be able to get together with everyone again soon. If there are people who like to app / call / whatsapp call / skype / etc in the near future, let me know! Even if people like to pray / worship together via video calling, let me know!

In closing, I want to wish everyone a lot of strength this time, but also fun and rest in time at home. Everyone who is locked up (alone) at home, everyone who feels lonely, everyone who no longer knows what to do with the extra time, everyone who is afraid, everyone who just has to continue working despite everything, or in the health care sector work much harder… I pray that God's joy may be your strength. In Africa I experienced even more how many people in the Netherlands were working their heads up and how different that is in Africa. How valuable it also is to have a slower pace in life. I hope that in this time when we are forced to stop, we can take time to experience what happens to us, what we experience and what causes it. That we do not push away the good and bad things that may come up in our minds, but look at it and do something with it. That we forgive and receive forgiveness where necessary. That we can honestly admit where we were wrong, but we can also forgive who did something to us. To clean up where we did not have/took time before. Not only in our houses, but also in our heads and hearts. That we may realize again what it is all about. That we can go back to what we actually want with our lives and ask ourselves do I achieve that with what I do now? As most of you know, I believe there is a God who loves us dearly and wants a relationship with us. That is a daily reality for me. And I believe that God works for good in dark times, even in times like this. And that He reaches out to people. So I want to invite you today to give Him a chance to touch you. Yah you! I challenge you to put your worries before Him, acknowledge your mistakes and allow Him into your life. Ask Him to come into your life and reveal who He is. You may have done that I did the past, but you lost God on the way because you went your own way. You may never have taken this step. God wants a relationship with everyone and He is not far away. He is very close, even though we don't always experience it that way. I pray that God, as a reader of this blog, will overwhelm you with His love, His joy and His peace. That you may experience Him as never before in this time. That He may touch your heart and that you can get to know Him better. Not by gaining knowledge about God through what others say, but that you can experience (even more) yourself who He is.

Hugs from a much too cold but sunny Hilversum,

Katinka