Crematies, Bruiloft en een jaar na de aardbeving

Namasté!

Met nog ongeveer een maand te gaan gaat de tijd hier toch wel erg snel ineens. Er is nog veel te doen dus ik ben benieuwd wat ik deze maand allemaal nog ga beleven! Afgelopen week heb ik gewerkt aan de interviews met de implementerende organisaties die ik ga doen komende week. Het was wat gedoe om afspraken te maken en ik ben er best zenuwachtig voor maar het komt vast goed.

Zoals ik jullie vorige keer al vertelde zou ik naar een bruiloft gaan. De bruid is een vrouw die bij Quest werkt, de vrijwilligersorganisatie waar ik 3 jaar geleden voor werkte. Maar je kunt natuurlijk niet in Westerse kleren naar een Nepalese bruiloft dus op vrijdag (15-4) ging ik met Sanju en Maud shoppen. Aangezien ik er niet veel voor voelde met een blote buik in een sari rond te gaan lopen, besloten we op zoek te gaan naar een mooie umbrella kurta. Wat dat precies is gaan jullie nog wel zien op foto’s die later zullen volgen, want ik heb er een gevonden! Nou ja wel meerdere natuurlijk, maar na even zoeken vonden we een mooie blauwe. ’s Avonds hebben we samen gegeten ook met hun vrijwilliger en nog wat andere vrienden (zelfde van Holi etc.). Op zaterdag heb ik opnieuw Pashupatinath bezocht (de Shiva tempel), dit keer met twee Nederlandse meisjes die ik in de kerk had ontmoet. Zoals ik eerder al vertelde worden bij Pashupatinath de crematies van hindoes uitgevoerd. Dit keer stonden we daar wel erg dichtbij. Zodanig dat je de lichaamsdelen uit elkaar kon zien vallen op de brandstapel en er af en toe aswolken omhoog kwamen, waar je dan liever maar even niet over nadenkt. Ik vond het super interessant om dit te bekijken, maar ergens ook heel bizar dat ik daar foto’s van stond te maken, daar voelde ik me naderhand wel een beetje schuldig over. De familie van de dode doet eerst een ritueel met het lijk bij het water van de heilige rivier waar deze plek aan ligt en vervolgens wordt het lichaam (dat overigens helemaal ingepakt is in doeken) op een stapel hout gelegd en er zijn verschillende plaatsen waar verschillende mensen verbrand kunnen worden, gebaseerd op caste en sociale status en je kunt wel zien aan het het opgebouwd is of de familie geld heeft of niet. Na de rituelen moet de familie blijven kijken tot het hele lichaam verbrand is en dan wordt de as in de rivier gegooid. Toen ik daar verder over nadacht besefte ik me dat ik dat heel moeilijk zou vinden, om een geliefde te zien verbranden en uit elkaar zien vallen op zo’n brandstapel. Na de rituelen bekeken te hebben, hebben we nog een rondje gelopen, maar we mochten niet in de hoofdtempel want daar moet je hindoe voor zijn. We werden nog mee genomen naar het bejaardentehuis ernaast, want bij deze tempel zijn dus ook nog een bejaardentehuis en een hospice, dan zijn ze maar vast daar ofzo. Na dit bizarre bezoek gingen we naar Thamel om souvernirs te shoppen, maar eenmaal daar aangekomen zag ik ineens een studiegenootje, Maria-Franca, lopen! Ik had al gehoord dat ze ook in Kathmandu was maar we hadden elkaar nog niet gezien dus dat was wel leuk. Al snel kwamen er meer bekenden voorbij (van Holi ed) en we vormden een groepje om wat te gaan drinken. De meisjes waar ik eerder mee was moesten echt souvernirs kopen dus die heb ik daar gedag gezegd en met de rest zijn we wat gaan eten en drinken. Maria-Franca heeft me ook wat over haar onderzoek vertelt. Super indrukwekkend en interessant met een externe organisatie die haar interviews doet op grote schaal waar zij de data van krijgt. We hadden een gezellige tijd.

De volgende dag was het moment daar, de bruiloft! Ik moest er zelf heen met een taxi wat best spannend was omdat ik niet precies wist waar het was, alleen dat het op dezelfde plek als Holi was. Ik zal jullie eerst even wat uitleggen over Nepalese bruiloften. Elke caste en groepering heeft ongeveer zijn eigen tradities en gewoonten wat betreft bruiloftsfeesten. In dit geval ging het om een Newari stel. Hun gewoonte is om eerst een receptie te hebben van de vrouw met al haar vrienden en familie, groot feest met eten en muziek etc. De volgende dag is er alleen met familie een ceremonie waarbij de familie van de man en de man komen om de vrouw te halen en haar weg te halen bij haar familie omdat ze bij hen gaat wonen. Vervolgens volgt er dan dezelfde dag of de dag erna weer een receptie met de vrienden en familie van de man waar de bruid dus wel bij is. Ik was dus uitgenodigd voor de eerste receptie. Na een interessante rit met een taxi, waarbij de taxichauffeur lichtelijk gefrustreerd raakte, omdat hij me eerst naar de verkeerde plek bracht omdat ik meer bovenop de heuvel moest zijn, toen nog verder omhoog en toen wist ik de weg niet dus belde in Sanju en Maud die natuurlijk net even niet bereikbaar waren, dus die man maar wachten, wilde eigenlijk weer naar beneden rijden, maar toen kreeg ik Maud aan de lijn en besloot ik maar uit te stappen en zelf verder te lopen omdat ik wel een idee had van waar ik heen moest. Uiteindelijk kwam ik op de goede plek en niet al te veel later was Maud er ook en was het omkleden en wachten op de rest. Dit duurde vrolijk nog 1,5 uur omdat daar ook dingen niet goed waren gegaan met taxi’s en lopen ed. Toen iedereen sari’s aanhad en ik mijn umbrella kurta, maakt Andrew weer een leuke set fotos en was het tijd om naar het feest te gaan.

Op het feest werden we gelijk van een drankje voorzien en kon je allerlei Nepalese snacks krijgen. Er was muziek en dansen en het was heel gezellig. De vrijwilligers van Quest waren er ook waarvan ik er een aantal eerder ontmoet had, dus dat was ook leuk. Uiteindelijk werd het tijd om Sila te gaan feliciteren en haar de envelop met geld aan te bieden. Wat zag ze er mooi uit! Je herkende haar bijna niet met de grote hoeveelheid make-up en zonder bril en ik zou het niet zo willen, maar voor een Nepalese bruid, echt wauw! We gaven het geld en kregen daar elk 4 nootjes voor terug voor geluk. Aangezien ze het duidelijk wel jammer vond dat ze daar de hele avond moest zitten en wat opzag tegen de volgende dag, hebben we even een klein feestje met dansen met haar gebouwd. Dat kon ze zeker waarderen. Vervolgens volgden ijsjes, dansen, daal bhat etc. En ookal was het vrij vroeg afgelopen het voelde echt als midden in de nacht. Uiteindelijk met Razu me weer op de motor naar huis gebracht wat heel fijn was aangezien er ’s avonds echt geen taxi te vinden is. Wat een super feest!

Afgelopen week heb ik weer elke dag op kantoor gezeten, niet heel spannend. Op woensdag ben ik met mijn huisgenootjes naar de bioscoop geweest, The Jungle Book 3D! Super nieuwe bioscoop in een soort winkelcentrum wat nog niet af was, maar als je de bioscoop instapte was je weer even in de Westerse wereld. Zo bizar! Leuk om deze film met elkaar te kijken en toen we vol enthousiasme naar buiten liepen en weer in de bouwplaats van het winkelcentrum stonden dacht ik: Oh ja we zijn nog steeds in Nepal! XD Heel bizar die overgang.

Zaterdag ben ik even in Thamel geweest en ik was van plan souvernirs te gaan kopen, maar ik merkte dat ik eigenlijk helemaal geen behoefte heb aan meer nutteloze spullen. Ik kocht wat armbandjes maar verder vond ik niet wat ik wil, dus hopelijk vind ik dat later wel.

Zondag zou ik naar Bhaktapur, een stad op zo’n 12 km van Kathmandu af gaan met een huisgenootje, maar zij werd helaas ziek, dus ging ik naar de kerk (tja je moet toch wat :P hihi) en daarna lekker middagje uitgerust.

Vandaag is de grote verwoestende aardbeving in Nepal een jaar geleden. Best vreemd om me dat te beseffen. Veel winkels zijn dicht omdat het een soort herdenkingsdag is. De Nepalese regering begint langzaam wat te doen voor de mensen, maar op veel plekken is de situatie nog steeds schrijnend. Ondertussen gaat mijn onderzoek verder, vandaag Renewable World geinterview, de donor organisatie van het project.

De tijd gaat ineens best hard, nog maar een maandje en ik ben alweer thuis. Mijn agenda loopt alweer vol voor mijn eerste week in Nederland, dus ik weet wat me te wachten staat :P hihi.

Hopelijk kan ik komend weekend weer het veld in voor mijn laatste verificatie en dan begint mijn data echt compleet te raken.

Foto’s volgen later!

Knuffel uit Nepal!

Katinka

Ps. Afgelopen week werd ik geinspireerd door het volgende artikel en ik wil het jullie niet onthouden. Het gaat over dat ‘de dag des oordeels’/'de eindtijd' al geweest is. Super interessant! Het is een verrassende nieuwe kijk op de Bijbel voor mij en wellicht ook voor jou? Ik wil je uitdagen het te lezen en zelf te oordelen. Het is heel erg lang, maar ik vond het wel de moeite waard. http://www.ontdekgod.nl/hoop-toekomst/

# English version

Namaste!

With only a month left in Nepal suddenly it feels like time flies. So many things to do! Curious what adventures wait for me this month. Last week I have prepaired the interviews I will do with the organisations and today I did the first one. But lets go back to last week first.

As I told you in my last blog, I was going to attend a wedding on 17-4-2016. To go to a traditional Nepali wedding you obviously need Nepali clothing as well. So that Friday I went shopping with Maud and Sanju and I bought a blue umbrella kurta (pictures will follow later). Since I was not really planning to show my belly to everybody I was not wearing a sari, which would have been the other option. After the shopping we went for dinner also with the other folks from Holi and we had a nice evening.

Saturday I went to Pashupatinath again, the Shiva temple, as you might remember. I went there together with two other dutch girls from Ede who are doing research here as well. As I told you before this is the place where cremations are done and this time I learned a bit more about it and I saw it from even closer. I can tell that watching human body part falling apart in a fire is a strange thing. Especially with the clouds of ashes coming up sometimes, which you rather don’t think about to much. After making pictures I actually felt really sorry for the family, because they need to watch the body until it is totally burned and then they throw the ashes in the ‘holy river’. This river is very dirty, so much trash and things floating around. Anyway, I cannot imagine watching somebody from my own friends of family getting burned there. Every caste has it’s own place and also more wealthy people have another place. After watching this for a while we walked around the temple area a bit since we were not allowed to enter the temple itself, since only hindoes are allowed to go in. After this visit we went to Thamel where I very soon walked into one of my fellow students, Maria-Franca, and we talked a bit about our research and then some friends from Holi joined and we decided to all go for a drink. Since the 2 girls I was with really needed to do souvernir shopping they left us from there.

The next day it was Sunday, the weddingday. First I went to church in the morning and in the afternoon I went to Chovar by taxi on my own. I was a bit nervous since I didn’t really know where the wedding was, but I got there! We first came together at the house of Sanju’s family to get dressed and after some photoshoot of everybody we went to the party! Wauw! So many drinks, snacks, music, food, icecream, everything was there! After drinking and dancing for a while we went to Sila, the bride, to give our gift and say hi. The Nepali weddings are all different per caste and ethnic group and for the Newari the system is as follows. First day is a reception with the bride, her family and friends, which is a kind of a goodbye party, since the second day the groom and his family come to get her, do the rituals and take her away from her family which is a very emotional thing and then in the evening or the next day another party will follow with his family and friends. As you now understood I was attending the first day.

Last week I worked in the office again. On Wednesday I went to the new cinema with my roomies to see The Jungle Book 3D, which was a nice experience. So strange to suddenly walk into a western-looking cinema, giving you the feeling to be back home for a moment and then when you get out again, you suddenly realize you stand in a mall which is still a under construction and you realize you’re still in Nepal. We had a fun night though.

Last weekend I went to Thamel on Saturday to do some souvernis shopping, but couldn’t really find anything I wanted, except for some bracelets. So much trash is sold here. I really don’t need more unnecessary stuff. Sunday I went to church and today I did an interview and planned to go to my village again next weekend. Today is a year after the earthquake and it feels a but strange. So many people still suffer and the government is still not doing a lot. I really hope for the people in Nepal the situation will get better soon.

Hopefully next week I will be in the field, so a new blog might take a while. The pictures from this blog will follow later.

Hugs!

Katinka