Research in field, aftershock and lovely Nepali people

(Short English version below)

Namasté lieve lezers!

Ik ben weer terug in Kathmandu na 10 dagen onderzoek in een klein dorpje in Kavre district, Tanke. Inmiddels ben ik alweer 6 weken in Nepal en dat lijkt me een mooi moment voor een update.

Na mijn laatste blog ben ik nog een paar dagen bij iDE geweest waarin in de laatste aanpassingen gedaan heb aan mijn vragenlijsten, inkopen gedaan heb voor mijn veldwerk (A2 vellen, stiften en post-its) en geprobeerd heb om nog wat extra informatie te vergaren van de iDE staff. Dinsdag sprak ik met Raj en hebben we afgesproken dat ik op vrijdag het veld in zou gaan. Ik had zelf eerder in mijn hoofd, maar prima. Later in de week ontstond er nog wat verwarring over wanneer ik nou zou gaan en hoe dan. Donderdag kwam Rita (IDE district coordinator in Kavre) langs die me mee het veld in ging nemen, ze kan niet zo goed Engels maar het is een super lieve vrouw. Vervoer moest nog geregeld en duurde even maar na een hoop discussies met het secretariaat werd besloten dat we met het openbaar vervoer zouden reizen aangezien iDE hun auto’s niet beschikbaar wilde stellen. Verder kon ze veel van mijn vragen niet beantwoorden en zij ze dat ik alles maar met mijn tolk moest bespreken als we aankwamen want die zou tevens mijn persoonlijke assistent zijn en alles voor me regelen. Dus dat was dan maar afwachten. Donderdagavond heb ik mijn spullen gepakt en die heb ik vrijdagochtend afgeleverd op het kantoor van Greater Nepal waar ik mijn bagage mocht stallen. BB was speciaal voor mij eerder gekomen zodat ik op tijd op kantoor kon zijn, echt super lief! En of dat niet genoeg was heeft hij me uiteindelijk zelfs nog op zijn scooter naar kantoor gebracht en was ik er op tijd! Held!

Ik was best heel zenuwachtig toen ik daar eenmaal stond. Geen idee wat me stond te wachten en toch helemaal zelf onderzoek doen. Hoe zouden mensen reageren? Zou mijn tolk wel goed Engels spreken? Waar zou ik verblijven? Nou goed, ik zou er snel achter komen want om 10.15 vertrokken we op weg naar Tanke, een dorpje in Anaikot VDC in Kavre district. Eerst een stukje door Kathmandu met een klein voertuig waarvan ik de naam niet weet, maar het is een busje waar zo’n 8 personen in kunnen zitten. En ja ik zeg bewust zitten, want hoeveel er dan nog bij kunnen is altijd de vraag in Nepal. Vervolgens gingen we met een grote bus en na zo’n 3 uur kwamen we aan in Tamagat/Panchkhal. Hier moesten we wachten op mijn tolk die me zou komen halen op zijn motor, maar hij is docent Engels op een school dus daar moest hij nog vandaan komen. Rita en ik hebben daarom een kopje thee gedronken en na 20 minuten was daar Ramesh, mijn P.A. XD hihi. Blijft leuk om hem zo te noemen al voelt dat wel heel Goois… :P Ramesh bleek goed Engels te spreken en nam me mee op zijn motor naar zijn huis in Tanke, het dorpje waar ik mijn onderzoek zal doen. Hij vertelde me dat ik in zijn huis zou verblijven en toen we daar aankwamen overtrof dat al mijn verwachtingen. Zijn huis was naar mijn mening een van de grootste en mooiste huizen van het dorp, ik kreeg een eigen kamer met een mooi schoon bed en er was zelf een badkamer met een hurktoilet en een douche (helaas vergeten een foto van te maken). Natuurlijk wel simpel, maar toch, dit had ik niet verwacht! Hij vertelde me dat het huis net nieuw gebouwd was na de aardbeving omdat hun huis ernstig beschadigd was geraakt net als de rest van het dorp. Het nieuwe huis is gemaakt van heel dun materiaal en het zal daarom ook niet lang houden, het is minder goed dan het eruit ziet dus op den duur moet het weer opnieuw gemaakt. Verder was de keuken nu ook in een soort gangetje tussen een oud deel huis en een nieuw deel. Ramesh moest vrij snel weer terug naar de school en hij liet mij daar achter na mij voorgesteld te hebben aan zijn vrouw Kalpana en zijn dochter Alisha (16). Alisha bleek ook erg goed Engels te spreken dus dat was fijn. Ze liet me vast een stuk van het dorp zien en vrij snel kwam ik erachter dat het inderdaad nog half in puin ligt. Veel mensen in tijdelijke huisjes. Later bleek dat ze wachten op overheidssteun die ze beloofd is om nieuwe huizen te bouwen. Al met al best wel heftig als je erover nadenkt dat die hoopjes stenen ooit de huizen van deze mensen waren en dat er van alles kapot is gegaan en ze veel kwijt zijn geraakt. In het huis waar ik verblijf wonen ook de grootouders van Ramesh en zijn ouders wonen in het huis naast hem met zijn broer en schoonzus. Tijdens deze eerste wandeling zag ik al een aantal van de taps (kranen) van het systeem, wat druppelirrigatie systemen en een irrigatiewater reservoir waar het overige water instroomt wat overstroomt uit de drinkwater tank en van een andere bron. Later op de dag ontmoette ik ook Aashish (13) de zoon van het gezin.

Zaterdag was de eerste echte onderzoeksdag. ’s Ochtends heeft Aashish me nog een ander deel van het dorpje laten zien en heb ik Ramesh uitgelegd wat het plan was en wat we zouden gaan doen. Ik voelde me voor het eerst echt onderzoeker, helemaal zelf alles bepalen en met de touwtjes in handen van wat er moest gebeuren.  Ik wilde graag een groepsmeeting doen om de dorpelingen een plattegrond te laten maken van hun eigen dorp, om ze vervolgens wat dingen aan te laten geven over macht en welvaart. Eerst zijn Ramesh en ik langs alle huizen gelopen om iedereen uit te nodigen voor deze meeting en toen was het tijd om het echt te gaan doen. Ramesh vertelde eerst een inleiding over mij, om duidelijk te maken wie ik ben en wat ik kwam doen. Toen kwam ik aan het woord om mezelf nogmaals kort voor te stellen en uit te leggen wat de bedoeling was. Ik heb de groep verdeeld in de mannen en de vrouwen en gelijk was het eerste onderscheid te zien. Er was 1 tafel beschikbaar en daar gingen de mannen zitten en een van de vrouwen haalde iets wat zij als ondergrond konden gebruiken en zij zaten op de grond. Omdat veel oudere dorpelingen, met name de vrouwen, ongeschoold zijn kunnen ze ook niet goed tekenen, daarom kwamen de kinderen en jongeren helpen om te tekenen. Na de tekeningen heb ik geprobeerd om ze ook welvaart aan te laten geven maar dat wilden ze niet doen. Vervolgens heb ik nog geprobeerd om met wat stellingen een globaal beeld te krijgen van de veranderingen, maar ook daar reageerden maar weinig mensen op. Aangezien deze methodes niet echt werkten besloot in de meeting maar te sluiten en mensen persoonlijk overal naar te vragen in de interviews. Ongeveer 30 mensen uit 60 huishoudens waren aanwezig, maar actieve participatie was er niet echt toen ik vroeg om reacties. Door de week heen heb ik begrepen dat dit tijdens andere ontmoetingen ook zo gaat dat een deel gewoon op de achtergrond iets anders aan het doen is. In de dagen die volgden heb ik 24 interviews gedaan, 11 vrouwen, 11 mannen en de oude en de nieuwe caretaker. Verder heb ik de solar panels en de reservoir tanks bezocht en heeft Ramesh me meegenomen naar de bron van het  water waar de pijpen beginnen naar de eerste tank, om me te laten zien welke problemen ze daar tegenaan lopen. Onderweg zagen we allemaal vrouwen met grote manden gras en bladeren aan hun hoofd. In de interviews hebben we het gehad over de veranderingen door SMUS, de problemen met het systeem, women empowerment, duurzaamheid, mogelijke verbeteringen bij verdere implementatie en verbeterpunten in Tanke. Veel interessante info gekregen en het wordt veel werk om alles uit te gaan typen. Naast de interviews heb ik ook wat tijd besteed aan het observeren van de dorpelingen, wie doet wat, wanneer, etc. Wat opvallend was, was dat mensen de kranen gewoon opendraaien er een pot onderzetten en iets anders gaan doen en tegen de tijd dat ze terugkomen is de pot vaak al lang aan het overstromen. Veel kapotte tuinslagen om het water mee van de kraan naar de huizen te brengen, maar ook wel lekkage in de toevoerende pijpen. Verder waren traditionele rollen nog duidelijk zichtbaar in veel huishoudens, vrouwen werken zich uit de naad en doen al het huishoudelijk werk en mannen maken de beslissingen. Verder heb ik gekeken naar hoe komkommer werd geplant, de aardappeloogst die aan de gang was, ik heb druppelirrigatie systemen bekeken en heel veel thee gedronken. Mensen zijn duidelijk erg afhankelijk van donor organisaties en ze willen zelf niet zoveel sparen. Veel zeggen, we betalen wel als het stuk gaat en organisaties moeten helpen de rest te betalen. Al met al ben ik veel te weten gekomen en ik hoop dat ik dat ook goed over kan brengen in mijn thesis.

Een van de meest bizarre momenten was dinsdagnacht toen er ineens weer een aftershock was (4.5 magnitude). Er zijn hier elke week aftershocks dus was er wel op voorbereid dat het kon gebeuren, waardoor ik toen ik wakker werd niet eens echt doorhad of ik droomde of niet, maar de volgende ochtend bleek een aftershock van 4.5 magnitude. Ramen rinkelden in hun kozijnen en alles bewoog, echt heel apart om mee te maken. Nu ik dit ook weer meegemaakt heb, hoop ik voor Nepal dat het eindelijk mag stoppen. Afgelopen week konden de dorpelingen 10000 rs (>100 euro) halen aan overheidssupport voor warme kleren na de aardbeving, maar aangezien de winter voorbij is kunnen ze dat nu ergens anders aan besteden.

Wat ook apart is, is dat de bladeren hier van de bomen beginnen te vallen. Het lijkt net herfst maar het is lente. Dat krijg je met 6 seizoen ipv vier, dan krijgen ze ook andere kenmerken.

Gedurende mijn tijd in dit dorpje wist ik weer waarom ik hier ben. Dit is wat ik heel leuk vind. Contact met de mensen en proberen iets voor ze te betekenen. Ik hoop dat ik ze met mijn voorstellen weer wat verder kan helpen. Als het mogelijk is wil ik graag nog een keer terug naar dit dorpje. Nou goed, dit is natuurlijk niet alles, maar ik vind het wel weer even mooi geweest met mijn verhaal.

Gisteren ben ik achterop de motor bij Rita teruggekomen in Kathmandu. 2 uur met een zware tas achterop een motor zonder helm in de Nepalese verkeerchaos is niet de meest veilige situatie die je je kunt voorstellen, maar ik ben veilig aangekomen. Na wat heen en weer gebel ben ik vast een dag eerder in mijn eigen kamer getrokken in het studentenhuis waar ik de komende maanden woon. Raju heeft mijn bagage hiernaartoe gebracht, super fijn! En daarna heb ik heerlijk gedouched en uitgerust. Vandaag is Holi, het kleurenfestival! Ik hoop dat ik dat poeder nog uit mijn haar ga krijgen, maar het lijkt me te leuk om aan me voorbij te laten gaan, dus ik ga naar Maud en Sanju om samen met hen en hun vrijwilligers dit te gaan vieren in Chovar.

Happy Holi en een fijn Pasen alvast!

#English (short version)

Namaste dear readers,

After two hours on the back of a motorcycle with my bag and without a helmet, crossing the crazy Nepali traffic, I safely arrived back in Kathmandu yesterday. I moved in to the international student house I mentioned before which I really like because now I can just leave my stuff till I go home. I am already 6 weeks in Nepal and the last 10 days I have spent in a little village of 60 households, Tanke, in Anaikot VDC in Kavre district, my research village. After my last blog it still took some days before I could leave and I used that time to finalize my questionnaire and try to get as much information about the village as possible. At Friday 11th Rita (iDE district coordinator in Kavre) took me to Tamagat/Panchkhal by public transport which took about 3 hours. From there my translator/guide/P.A., Ramesh, took me on his motorcycle to his house in Tanke. His house is one of the biggest and most beautiful houses of the village. He told me it is newly built/repaired after the earthquake, but with very thin materials so that it won’t last very long. His house exceeded all my expectations, I got a nice room with a nice clean bed and the house even had a bathroom with a shower! (cold but still) Ramesh is teacher in a private school so he couldn’t stay too long since he needed to teach again. His wife, Kalpana and his daughter, Alisha (16 years old), were there as well. Alisha speaks English very well so she could explain me some first things and she showed me a part of the village. Immediately it became clear that the earthquake ruined the whole village, since you can still see broken houses everywhere. The people live in small temporary houses and later I found out that they wait for the support of the government which is promised to them. Last week government supplied 10000 rs per household for warm clothes, which they don’t need any more since winter is already over. Later during the first day I also met Ramesh’s son, Aashish (13 years old). He is able to speak English as well. So during my time in the village Alisha and Aashish helped me with small things, showing me around and answering some questions. During my stay in the village I conducted 24 interviews and I organized a focus group session in which I made the villagers draw their own village and I tried to let them answer some questions but that didn’t really work out well. Therefore I decided to just included all questions in the interviews. Furthermore I visited the source where the pipelines start, the water reservoir tanks, the solar panels, I saw drip irrigation working in practice, potato harvest, planting of cucumber and tomato, but they most strange experience was my first aftershock (4.5 magnitude). I woke up in the middle of the night because everything was shaking and the windows were making a lot of noise. I didn’t take long, so afterwards I wondered whether it happened or that I dreamed it, but it really happened.

I really enjoyed my time in the village and I really want to go back there before I leave Nepal so I will try my best to do so. I found out a lot of information about the changes, problems and ideas from the villagers for improvement in their own village and in other villages and I hope I can but this into my thesis very well.

Today is Holi, the colour festival, and although I am a bit afraid that the colour won’t get out of my hair anymore I am sure we will have a lot of fun. I will join Maud and Sanju and their volunteers. I am sorry for the much shorter story, but I have no time to make it longer… Hugs from Nepal!

Happy Holi and Happy Easter already!