Een zware week

(English below)

Namasté mero sathi!

Alweer bijna een week is er voorbij gegaan en wat was het zwaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in mijn eentje naar Nepal gaan voor stage echt zwaar onderschat heb en ik zal een poging doen om te vertellen hoe mijn afgelopen week was.

Zoals ik vorige week eindigde ging ik de 16e voor het eerst mijn begeleider bij IDE Nepal, Raj, ontmoeten. Omdat de grensblokkade met India eindelijk opgeheven is komt er eindelijk weer legaal benzine het land in. Daarom zie je nu overal lange rijen met scooters en motoren die benzine gaan halen. Sanju heeft ook weer brandstof voor hun scooter gehaald en me met de scooter naar IDE gebracht in Patan. Daar heb ik ongeveer een half uurtje een gesprek met Raj gehad waarvan ik gehoopt had dat alles duidelijk zou worden. Dat viel tegen. Hij is duidelijk de baas in het kantoor en draagt andere mensen op voor hem te lopen en zo heeft hij ook iemand de opdracht gegeven mij te helpen de juiste documenten voor mijn onderzoek te krijgen. Ik zou onderzoek doen in Sirubari wat in het Syangja district ligt en werken vanuit het kantoor in Pokhara. Voor iedereen die nog niet weet waar mijn onderzoek over gaat: Solar Multiple Use water Systems (SMUS) zijn systemen waarin water opgepompt wordt met behulp van zonne-energie voor zowel huishoudelijk gebruik als irrigatie in een systeem. Ik ga onderzoek doen naar de gebruikerservaring met dit systeem. IDE heeft in 2012 6 van deze systemen aangelegd als pilot en in ga nu een van deze dorpen onderzoeken. Maar terug naar het gesprek, Raj gaf me verder nog het programma voor de internationale MUS conferentie op 25/26 februari die ik mag bijwonen. Dat is wel echt tof! Ik vroeg hem te helpen om accommodatie te vinden en hij zei dat er wel wat te vinden moest zijn in de buurt als je verderop voorbij de dure hotels zou gaan. Met die informatie vertrokken Sanju en ik weer en we reden daar naartoe, maar konden de betreffende hostels niet vinden. Het leek mij eigenlijk ook fijner om dan maar een hostel in Thamel (het toeristengebied) te kiezen zodat ik in ieder geval alles wat ik maar nodig heb om me heen heb en ook wellicht nog wat mensen kon ontmoeten. Sanju bracht me naar Thamel en omdat hij ook weer verder moest en ik heb in Thamel bij verschillende hotels/hostels/guesthouses geinformeerd naar de mogelijkheden. Echt goedkope plekken die er ook nog een beetje redelijk uitzagen kon ik niet vinden.

’s Avonds heb ik weer bij Maud en Sanju geslapen voor de laatste nacht en Sanju had nog wel een idee voor een ander guesthouse. De volgende ochtend reed hij me erheen op de scooter en we bekeken de plek en ik vond het wel best omdat het toch maar voor een weekje zou zijn. Sanju bracht me mijn veel te zware bagage ook nog en toen stond ik er echt alleen voor. Sanju is zoals jullie kunnen lezen wel echt mijn held. Hij helpt me echt met alles en het afscheid viel me zwaar, ook al wist ik dat ik hem snel terug zou zien. Inmiddels was de middag aangebroken en was het hoog tijd om weer naar kantoor te gaan. Ik liep via de kruidenmarkt naar het busstation waar ik met zo’n mini busje naar kantoor vertrok. Gelukkig was het niet al te druk. Ik heb inmiddels de app Map.Me gedownload die gratis offline kaarten van de wereld bevat dus daarmee kan ik me makkelijker navigeren door de stad (echt een aanrader voor iedereen die wel eens een kaart nodig heeft!). Daar aangekomen werd ik voorgesteld aan de secretaresse en bracht iemand me naar een achteraf kamertje onder in het gebouw waar een tafel stond. ‘Hier kun je vandaag werken, succes!’ Ik kreeg nog de wifi code en toen moest ik aan de slag met het herzien van mijn proposal, dus heb ik me verdiept in de informatie die ik over het dorp gekregen had, maar ik was wel een beetje van de kaart want ik had me het toch wat anders voorgesteld. Gelukkig kon ik die middag even wat contact hebben met vrienden in Nederland en met name wat medestudenten stelden me gerust dat het wel goed zou komen. Aan het eind van de dag ging ik met een busje terug en ditmaal was het heel erg vol. Mensen hingen zo ongeveer buiten het busje zo volgestampt zat het. Ik had afgesproken met twee medestudenten, Ard en Marsha, die net aangekomen waren en de volgende dag door zouden reizen naar Pokhara om naar hun onderzoeksgebied te gaan. Heel fijn hen even te zien.

De volgende dag op kantoor mocht ik boven zitten bij de andere mensen, omdat Krishna op veldwerk ging. Uiteindelijk had hij dat toch een dag uitgesteld maar hij vond het prima als ik op zijn plek zat. Dat was heel fijn, want daardoor had ik veel meer contact. Krishna en Aakash hielpen me door me de juiste documenten aan te bieden en hebben me het principe van MUS nog een keer duidelijk uitgelegd. Ook kwam er een Nederlands meisje langs die Internationale Ontwikkelingstudies had gestudeerd aan Wageningen UR en nu in Utrecht haar master doet. Zij doet onderzoek naar druppelirrigatiesystemen voor IWMI. Het was leuk haar even te spreken en we zien elkaar weer op de conferentie. Eindelijk leek ik grip te krijgen op de situatie en kon ik me erbij neerleggen dat de rest pas later in Pokhara geregeld zou worden. Maar, en ja helaas is er een maar, vlak voor ik naar huis ging kwamen Raj en Krishna naar me toe met de mededeling dat ik misschien toch beter naar een ander dorp kon gaan, Kavre, wat ten oosten van Kathmandu ligt en dan zou ik uit dit kantoor blijven werken. Dat betekent dat mijn Pokhara plannen niet door zouden gaan, wat ik wel jammer vind want Pokhara is heel mooi. Dit nieuws viel bij mij even verkeerd omdat ik in een negatieve flow was geraakt omdat ik niet echt controle heb over de situatie en iedereen die mij een beetje kent weet dat ik dat niet fijn vind ;) dus ik zag overal beren op de weg. Dit nieuws veroorzaakte nog wat meer stress en angst, maar aanpassen hoort er nu eenmaal bij. s‘Avonds was ik best wel van de kaart. Ik snapte niet meer waarom ik dacht dit in mijn eentje aan te kunnen en wilde alleen maar huilen. Niet perse de verandering in mijn onderzoek, maar vooral het alleen zijn valt me heel erg zwaar en het feit dat IDE eigenlijk alleen maar gefocust is op wat ze aan documenten kunnen leveren niet hoe ze mijn tijd hier aangenaam kunnen maken en dat had ik wel verwacht, dat ik nog iets meer aan de hand genomen zou worden in het begin. Die verwachting hield eigenlijk al mijn angsten en spanning op de achtergrond, maar ’s avonds kwam het er allemaal uit. Het lijkt af en toe meer of ze me zo snel mogelijk weg willen hebben. Alles wat gezegd werd vat ik negatief op en ik denk er te moeilijk over na. De stress liep hoog op, wanneer moest ik van accommodatie veranderen? Waarnaartoe? Hoe moest ik het allemaal gaan regelen? Hoe vond ik mensen om mee op te trekken, want ik voelde me erg alleen en had veel contact met thuis. Ookal weet je van te voren dat het heftig wordt, als je er eenmaal bent is het toch anders. De mensen in Kathmandu hebben het zwaar. Er is beperkt water, er zijn enorme powercuts (bijvoorbeeld het schema voor zaterdag 20-2 is geen stroom van 8 am tot 4 pm en van 7 pm tot 12 en dat is slechts een schatting want het kan altijd langer duren voor de stroom terug komt), nog steeds wordt er op sommige plekken in de straten op hout gekookt door het gebrek aan gas en olie. Zelf zijn de mensen er vrij relaxed onder en dat is ook eigenlijk de enige manier om het hier vol te houden, je kunt ook niet anders. Kathmandu is een hele stoffige, drukke stad. Veel verkeer, veel geluiden, veel prikkels. Ik merk dat ik daar moe van word.

Vrijdagochtend heb ik een beetje toerist uitgehangen door een rondje te lopen en foto’s te maken van verschillende kleine tempeltjes want ik was vrij vanwege de dag van de democratie. Het toeristische gebied ziet er in principe wel weer netjes uit, maar als je in de achterafstraatjes komt zie je nog ingestorte huizen en hopen puin. Dan besef je je wel weer even hoe dankbaar je mag zijn voor alles wat je wel hebt en ik besefte me ook dat ik me druk maakte om dingen die ik nu toch niet kan beinvloeden. Loslaten en gewoon laten gebeuren. ‘In the end everything will be good, if it’s not good it’s not the end’ zeggen ze dan. Zoals ik al zei heb ik het deze week dus best zwaar gehad. Gelukkig heb ik via vrienden van mijn moeder wat nieuwe contacten gekregen en die ben ik maar eens op te gaan zoeken. Vrijdag heb ik Raju en BB ontmoet die een trekkingsorganisatie hebben en me met alle liefde willen helpen. Ik mag ook bij hun op kantoor komen werken als er geen stroom is want zij hebben back-up power. Komende week zijn er namelijk geen mensen op het kantoor van IDE omdat ze het veld in gaan, een deel met een groep van de conferentie en andere gewoon omdat ze projecten moeten bezoeken. Raj zei dus dat ik dus ook best in het hotel mocht werken, maar ja mijn laptop houdt het niet een dag vol zonder stroom. Al met al krijg ik als het goed is binnenkort een mail met de informatie over dit nieuwe dorp zodat ik verder kan met mijn onderzoeksvoorstel. Ik hoop dat ik snel weer kan genieten van dit prachtige land in plaats van me druk te maken, maar het gaat steeds beter. Mijn gezondheid gaat het sinds vrijdag gelukkig ook veel beter.

Zaterdag heb ik Kopila, het weeshuis waar ik 3 jaar geleden heb gewerkt, bezocht met Sanju, Maud en Juul, haar moeder. Ze hadden een dansvoorstelling, heel erg leuk! Daarna kreeg ik de kans om na drie jaar fruit sponsoren een keer zelf mijn fruit uit te delen, mandarijn, appel en banaan deze keer. Echt zo leuk om te doen! Zulke blije koppies! J Ze wilden me heel graag houden, ook Maina, de huismoeder heeft Sanju gevraagd of ik niet weer in Kopila kon verblijven. Maar nee ik moet toch echt weer aan de studie na het weekend. Dit was een hele leuke afsluiting van een zware week. Ben benieuwd wat volgende week me brengt, maar ik kijk er in ieder geval weer wat optimistischer tegenaan. Ik probeer te genieten van het moment en me minder druk te maken om de lange-termijn planning want ze regelen hier toch alles pas op het laatste moment.

Vandaag ga ik thee drinken met Indu, waarmee ik ook contact heb gekregen via een vriendin van mijn moeder, dus ik ben benieuwd. Heel fijn om wat meer contacten te krijgen.

Alle mensen die me gesteund hebben, me aan contacten hebben geholpen en die met me meeleven heel erg bedankt! Ook iedereen bedankt voor de reacties op mijn vorige blog, leuk om te lezen J

Knuffels!
Katinka

Ps. Sorry het is een beetje een lang verhaal geworden maar nu weten jullie weer hoe het me hier vergaat. ;) Ik wilde toch ook graag even vertellen dat het niet altijd even makkelijk is.

#Short English version

Namasté mero sathi!

Last week I had a hard time. I have clearly underestimated the impact of being on your own in Nepal.

At the 16th I went to the office to meet my supervisor Raj for the first time. Since the Indian blockade is over, Sanju could get some fuel and brought me to IDE on his scooter. Then I had a short meeting with Raj, not providing lots of new information. The plan was to do research on Sirubari SMUS in Syangja district and work from the Pokhara office. For the people who want to know what my research will be about: Solar Multiple Use water Systems (SMUS) are system in which water is pumped by making use of solar energy to provide water for household purposes and irrigation in one system. I will do a research on the user experience with this system since IDE only installed this as a pilot in 2012. I also got some information for the international MUS conference I will be joining at 25/26 February. I asked for some help to find accommodation, but it was not so clear and I decided I would rather stay in the tourist area Thamel to have everything I need around me. I looked for a place in Thamel but there are so many hostels I didn’t know where to look so I just walked around trying to get some information but couldn’t find a hostel with nice price/quality. Next day Sanju still had an idea of a hostel and we went there, Sanju also moved my luggage there and then I was totally on my own. Time to go to work. I went to IDE by local bus (luckily it was not so full), a table somewhere in the back of the office was appointed to me and I started to work on my proposal. I am really happy I already know the bussystem a bit from last time since it is not clear at all where what bus is going. I already started to feel lonely from the start and I felt like a little kid not being able to be on my own. Later that day I met some fellow students from my study, Ard and Marsha, who arrived that day and where going to travel further into the rural areas of Nepal. Nice to have a tea with them. The next day I started at IDE around 9 like the other people. I could sit upstairs with the other staff, which was nice so I could ask questions easily. Krishna and Aakash helped me to find the right information and told me a bit more about MUS. I finally started to feel like I had some control over the situation and I got comfortable with the fact the rest would be arranged in Pokhara. But, just before I wanted to leave the office, Raj and Krishna came to me that it maybe would be better to do research in another village, Tanke SMUS, Kavre, east from Kathmandu and that I would stay in this office then. I couldn’t really handle that change at that moment. I knew things would change all the time and I should adapt to it, but this was a bit too much for my stress levels. That evening I got really upset. I was wondering why I ever thought I could do all this by my own. The change in my research wasn’t that bad although I was looking forward to go to Pokhara again, but that will be fine in the end. The worst thing was feeling lonely so badly. The people in IDE just help me with the professional stuff, but I expected that they would also help me on the social part at least in the beginning. This wrong expectation was holding together all my fears and stress which now came out. Although you know it will be tough before you start, it is totally different when the moment is there. People in Kathmandu are suffering, lack of water, enormous power cuts (for example the schedule for Saturday is 8 am till 4 pm and 7 pm till 12 no power and this is just an estimation which often results in larger power cuts). Kathmandu is a dusty, busy place, lots of sounds, very restless, which also makes me tired. The IDE staff I am working with will not be in the office until the conference next week so I wondered how I am ever going to manage all this.

Friday I went walking around Thamel visiting all small temples and stupas which are everywhere in the streets. At first sight all streets look normal again while walking around but during this tour I saw that in the streets where less people are coming still houses are damaged or even fully collapsed. Then I realized again how blessed I am that I can do all this and that I have so much. I was worrying about things for the future I can do nothing about at the moment, not enjoying the moment. I should just let it all happen as it comes. ‘In the end everything will be good, if it’s not good it’s not the end’ some people say. As I said I felt really lonely in this big crowded city. Luckily I got some contacts through friends of my mom and this is how I met BB and Raju at Friday afternoon. They have a trekking company and since there is not so much tourism they have lots of time and they are lovely people very willingly to help me. I can come and sit in their office next week since they have back-up power. The IDE staff will go into the field before the conference so their office will be empty anyway and Raj told me I can also work in the hotel, but my laptop is not able to work a day without power. So it is nice to have some people around me and power available. Hopefully I soon get the e-mail with information about the new village so I can finish my proposal. I hope I will soon start to enjoy this beautiful country again, having a positive mindset, not worrying too much. But it gets better.

Saturday I went to see the children of Kopila, the childrens home I was volunteering in three years ago, together with Sanju, Maud and Juul. They gave a really cute dance performance and afterwards it was time for drinks and snacks and we ended the afternoon with fruits. I have been sponsoring this fruits every month since I left so it was really nice to be able to give the fruits myself this time. Mandarine, apple and banana this time. So nice to see those happy faces! J The children and Maina (the housemom) really wanted me to stay again. I really get happy from those children. I really nice closure of a very tough week. I am curious what next week brings me, but at least I am a bit more optimistic and less panicking. I try to enjoy the moment and worry less about the future. ‘Worrying is a downpayment on problems you might never have’.

Today I will meet Indu, a friend of another friend of my mom, and have a tea with her. Nice to be able to meet some people this way.

I would like to thank everybody who supported me last week and also everybody who replied on my last story, I really like to read these comments!

Hugs,

Katinka